Ga naar hoofdinhoud

Column

Column

Tonie Mudde

Tonie Mudde is chef van de wetenschapsredactie bij de Volkskrant. In Delft studeerde hij luchtvaart- en ruimtevaarttechniek.

LaDE vol
mobieltjes

‘Als je het al vijf jaar niet hebt gebruikt, dan ga je het waarschijnlijk nooit meer gebruiken.’ Met die Eerste Wet van een Opgeruimd Huis in het achterhoofd, laadde ik laatst mijn auto vol met spullen. Halfvolle potten verf, een jerrycan met een of ander vloerboenmiddel van de vorige bewoner, een uit elkaar geschroefde gammele kast, een keyboard met drie klemmende toetsen waar al sinds mijn studententijd geen muziek meer uit klonk. Wat werkte dat Recyclepunt goed! Bij aankomst en vertrek woog een in het asfalt verstopte weegschaal mijn auto, om zo vast te stellen hoeveel ik had gebracht. En iedereen rijdt eerst omhoog, zodat daarna – slim! – de zwaartekracht in je voordeel werkt door het hout, bouwafval en andere zware spullen naar beneden in containers te gooien. Het chemisch afval en de elektronica kregen een extra behandeling; daar stond een medewerker klaar om alles verder uit te sorteren en in de juiste bakken te laten landen. Eenmaal terug thuis voelde ik me de Recyclekoning van Amsterdam-Noord, totdat ik bedacht wat ik verzuimd had weg te gooien. Voor de zoveelste keer. Die lade vol oude mobieltjes. En ik ben niet de enige. Het CBS peilde een paar jaar geleden dat meer dan de helft van de Nederlanders oude mobieltjes ongebruikt thuis laat liggen. Tragisch, want in al die telefoons zitten grondstoffen die nog goed bruikbaar zijn, zoals goud, zilver, koper en platina.  Waarom recyclen zoveel mensen hun mobieltjes niet? Eén reden zal het bescheiden formaat zijn: mijn papierbak zit na een week vol en dat ziet er niet uit in de keuken. Die la met mobieltjes… tsja, zolang je ‘m niet opentrekt zie je ze niet. En dan speelt er, althans bij mij, nog iets: op die oude mobieltjes staat natuurlijk nog van alles, van mobiele nummers tot foto’s tot berichtjes. Al die gegevens zweven inmiddels wel ergens in mijn Cloud natuurlijk, maar toch: die mobieltjes voelen als een fysieke back-up, weer op te starten met een antieke oplader voor het geval de Cloud op een dag ineens in rook opgaat, en geen helpdesk je meer kan helpen. Ik trek de la open. Kijk naar mijn oude mobieltjes. Áls ik ze terugbreng, moet ik natuurlijk eerst alles weer weten op te starten om de gegevens veilig te wissen. Met lichte gêne doe ik het laatje weer dicht. Een volgende keer, dan breng ik ze écht terug.

© Portret: Marcel Krijger