Deborah
Nas

Informatie- en communicatietechnologie heeft ons leven sinds de opkomst van het internet sterk veranderd. “We shape our tools and, thereafter, our tools shape us”, zei mediafilosoof Marshall McLuhan al ruim vijftig jaar geleden. Wij vonden het schrift uit, het schrift heeft veranderd hoe we leren. Wij vonden computers uit, computers hebben veranderd hoe we werken. Wij vonden smartphones uit, smartphones hebben veranderd hoe we communiceren. Als we terugkijken op de verandering die innovaties teweegbrachten, zien we vaak de positieve effecten. Maar als we vooruitkijken naar de mogelijke veranderingen van een nieuwe innovatie, dan benoemen we vaak de mogelijke negatieve effecten. De komst van de mobiele telefoon kan ik me nog goed herinneren. Mijn vrienden vonden het belachelijk toen ik er in 1995 een aanschafte. Vond ik mezelf echt zo belangrijk dat ik altijd bereikbaar moest zijn? Men zag die bereikbaarheid bovendien als een inperking van hun vrijheid. En nu? Zonder onze smartphone zouden we niet overal kunnen werken of altijd verbonden zijn met familie en vrienden. Nu mijn vrienden een mobiele telefoon hebben, willen ze hun bereikbaarheid niet kwijt. Toen ze geen mobiele telefoon hadden, wilden ze hun ónbereikbaarheid niet kwijt. Eenmaal gewend aan een technologische innovatie, willen we niet meer zonder. Bij de opkomst van een innovatie ziet echter slechts een kleine groep mensen de voordelen: het is zo’n 2,5 procent van de mensen die de innovatie uiteindelijk omarmt. Werkt u in innovatie? Dan bent u waarschijnlijk de technologie enthousiasteling die probeert die andere 97,5 procent binnen het bedrijf te overtuigen van de voordelen van een nieuwe innovatie. Het goede nieuws is dat de weerstand tijdelijk is. ‘Even’ doorzetten dus!